Het leger en indianen

Vanwege de reis van gisteren heb ik nog wat in te halen en dat is niet het minste, eerst zondag.
Afgelopen zondag ben ik vanuit Beatrice, Nebraska naar Knob Noster, Missouri ben ik vooral over de binnendoor wegen gereden, de 80 km/h wegen. Hier is niet al te veel te zien maar kom je bij tijd en wijlen nog eens door een klein dorpje of stadje, dat heb je op de snelwegen niet. Hoe dichter dat ik op mijn bestemming kwam hoe leuker het rijden werd. De wegen bleven namelijk maar omhoog en omlaag gaan. Niet een flinke heuvel op maar een klein stukje omlaag alsof je een bruggetje over moet en dan weer omhoog. Zeg maar de Roggelseweg nabij Elizabeth en dan richting halen. Ben je boven dan ga je ook weer gelijk omlaag en iets steiler, grappig om te rijden.

Ik heb begrepen dat af en toe de e-mail meldingen van de update op Waarbenjij niet helemaal doorkomen. Ik zou zeggen , zet deze pagina vast:
https://siebjens.waarbenjij.nu/reisverslagen/518770/siebje-on-tour/1
en check elke dag even als ik er iets nieuws op heb gezet.

Onderweg ben ik even gestopt bij een of ander tentje waar ik de naam niet meer van weet om een sandwich te eten. Je kon wel merken dat het zondag was want het was er kanonnen druk met families en vooral opa en oma die mee gingen. Het tempo om naar binnen te komen was niet vlot. Meenigeen had een gehoorapparaat dus als er verteld werd dat ze door moesten lopen kwam er een luid “HE?” uit iemands mond. Och ja, ik ben misschien op latere leeftijd ook wel zo.

IK had om 16 uur afgesproken bij mijn AirBNB adres maar het was 15:30 uur en ik begreep van Bryson (de verhuurder) dat hij niet eerder thuis was. Toen ik de afslag nam om naar het adres te gaan stond er een bord “Whiteman Airforce base”. Oftewel een militaire vliegtuigbasis. Ik had de tijd dus dacht “och misschien hebben ze wel een klein museumpje of een paar toestellen ten toon gesteld”. Geen idee wat ik kon verwachten.
Bij aankomst had ik snel door dat het een grote basis was met veel verkeer dat in- en uit reed. Ik ging bij het gebouw naar binnen waar bezoekers op stond en achter het gebouw stond een oude bommenwerper. Binnengekomen staat 2 dames in militaire kledij mij half re woord. Als ik vraag of er een museum is of iets te zien krijg ik het antwoord dat ze daar niets over mogen zeggen en het enige dat zichtbaar is, is een collage van de basis aan de muur. Ik bekijk de collage en zie dat de moderne B2 bommenwerper vaak staat afgebeeld. 1 en 1 = 2 dus die zal hier wel zijn. 5 minuten later stap ik in de auto en als ik die start komt een van de dames naar buiten, doet de baret op en komt naar mij toe. Ze vraagt of ik nog even naar binnen wil komen want iemand wil mij spreken. Ah, tof, krijg ik alsnog een rondleiding dacht ik zo. Nou het tegenovergestelde was waar. Buiten stopte een auto met “police” op de zijkant en een jonge kerel kwam naar binnen en gaf aan dat hij mij een aantal vragen wilde stellen. Hij heeft mij het hemd van het lijf gevraagd: wat kwam ik hier doen, waarom naar deze basis, waar woon, ik ben ik getrouwd, waarom deze vakantie, mijn paspoort gegevens, lengte, gewicht, kleur ogen, ik werd nog net niet gefouilleerd maar wel ondervraagd. In eerste instantie had hij een poker gezicht en liet niets merken, maar ik stond hem overal rustig op te woord. Alles werd opgeschreven en hij ging zelf mee naar buiten naar de auto kijken. Hij vroeg mij hoe oud die was, geen idee het is een huurauto. De achterklep moest open, koffer moest open, deuren open, alles.
Aan het einde van zijn onderzoek gaf hij aan dat het een standaard procedure is bij niet Amerikaanse mensen die op de basis komen. In mijn geval kom ik als eenling aan en vroeg of er wat te zien is. Ze houden blijkbaar niet van pottenkijkers aangezien de basis de thuisbasis is van de B2 bommenwerper (als enige plek in de VS). Hij vertelde dat vaker Chinezen in de buurt zijn en die willen alles weten en zien en ze willen spionage koste wat kost vermijden.
Wat ik nog zag van de foto’s is dat er ook raketten in de grond staan, mhhhh een serieus adresje dus. Uiteindelijk wenste hij mij een fijne reis maar was ik 25 minuten verder. Ik wil de auto instappen en dan komt de melding dat een zekere sergeant Rodriguez mij wilt spreken. Ik moet weer naar binnen en naar een andere ruimte waar een dame zit. Zij is de baas van de jongen die mij ondervroeg. Wat doet zij? Exact hetzelfde, dezelfde vragen etc. maar wel een beetje korter van stof. Uiteindelijk kon ik na 45 minuten weg en was ik wat te laat op mijn adres maar dat was niet zo erg. Ik weet in ieder geval zeker dat ze die uit Beesel zeker in de boeken hebben gezet en als ik nog eens naar Amerika ga, ik alleen maar hoef te knikken bij de paspoortcontrole en mag ik door (ahum).

De woning van AirBNB was prachtig en zag er spik en span uit. Alleen jammer dat ik eigenlijk weer direct weg moest naar de race en de volgende ochtend om 5:30 uur de deur uit moest vanwege de lange trip. Bryson begreep dat en vond het geen probleem. We hebben wel nog zo’n half uur met elkaar gebabbeld en wat blijkt, de wijk waarin hij woont is van de vliegtuigbasis, hij is militair! Maar wel een heel aardige en is langzaam aan het kijken om iets anders te gaan doen in het leven. Het leger is niet alles vertelde hij mij. Bryson is 27 jaar en wil in het vastgoed verder gaan. Nou als deze woning iets is om te starten dan komt dat wel goed.

Op een half uurtje rijden lag de baan van Sweet Spring Motorcomplex, en wat voor een baantje het was. Ik blijf mij keer op keer verbazen over de geweldige banen die ze hier hebben. Deze ligt net langs de snelweg in een kom waardoor je rondom prima zicht op de baan hebt. Als afsluiter van de USAC Midgets Midwest races waren er 40 auto’s ingeschreven, dat was helemaal super. Goed geamuseerd en inmiddels kom ik bekenden tegen die mij aanspreken zo van: hey, jij bent er ook weer, dat is erg leuk en voelt vertrouwd.
Ik ben echt een fan geworden van de Midgets. Wat leveren die spectaculaire races op, geweldig om te zien. Anders dan sprintcars maar echt te gek. Ik ga jullie niet met detail vermoeien hiermee. Ik had gedacht dat het een latertje zou worden vanwege de vele auto’s en de andere klasse die reed en veel auto’s had. Gelukkig werd de finale van de Midgets eerder gereden en was ik om 23:15 uur weer thuis. Snel gedoucht en toen gaan slapen, morgen vroeg op.

Maandagmorgen een paar uur later, 5:00 uur gaat mijn alarm. Ondanks dat het een korte nacht was ben ik niet versuft. Ik sta op, was mij snel, tanden poetsen en eten doe ik onderweg wel. Om 5:30 uur rij ik weg. Bryston ligt nog te slapen en ik doe de deur achter mij dicht. Hij vertelde toen ik arriveerde dat hij omstreeks 5:30 uur op staat. De routeplanner geeft aan ruim 620 mijl (ca. 1.000 km) voor vandaag. Ik kijk er helemaal niet tegenop en hoop dat ik vroeg genoeg ben om eventuele files rondom Kansas City te vermijden. Dat blijkt prima te gaan en ik vervolg mijn route naar het noorden.
Hoe noordelijker ik kom hoe anders het landschap kom en zeker de laatste 3 uur van de reis zijn geweldig. Uitgestrekte grasvelden met glooiingen zoals je die uit cowboyfilms kent. Tijdens mijn laatste stop kom ik er achter dat deze staat vooral veel Indianen reservaten heeft. Nu kan ik ook de landschappen plaatsen, echt prachtig. Het laatste stuk vanaf de snelweg naar Aberdeen, South Dakota gaat tussen diverse kleine meren door, mooi om te zien. Uiteindelijk doemt in de verte Aberdeen op en het blijkt een grotere plaats te zijn dan ik dacht. Het is in ieder geval het episch centrum van de tractor verkoop want bij binnenkomst in het dorp liggen diverse bedrijven hier van. Het is 4 uur als ik arriveer en heb net iets meer dan 10,5 uur gereden, inclusief de tussenstops. Niet slecht al zeg ik het zelf en eerlijk gezegd heb ik genoten van de rit, ik verbaas mij hoe snel de tijd voorbij gaat.

Voor de 2 dagen Aberdeen heb ik een hotel (Super 8) geboekt omdat in de nabijheid geen AirBNB beschikbaar was, of ik moest een heel huis huren en dat gaat mij iets te ver.
Bij aankomst in het hotel blijkt dat dit het eerste Super 8 hotel ooit is, leuk want door de jaren heen heb ik er al heel wat gezien maar nog lang niet allemaal.
Eergisteren en gisteren heb ik weinig foto’s gemaakt van de dagdagelijkse dingen dus die zitten nagenoeg niet bij het verslag.

Gisteravond stonden 360 Sprintcars op het programma met nog wat lokale klassen. Er waren maar 17 auto’s aanwezig maar wat maakt het uit. De races in de heats waren niet goed, de baan had geen grip waardoor iedereen aan het worstelen was met hun auto ‘s en lag de snelheid laag. De coureurs waren niet tevreden en na de heats werd ruim de tijd genomen om de baan beter in orde te brengen. Met de finale had de promotor het voor elkaar en die was gewoonweg goed. Inmiddels was de zon onder en werd ik van alle kanten lek gestoken door muggen.

Opmerkelijk was een meisje dat ook in de 360 Sprintcars reed, genaamd Harli White. Haar Sprintcar had reclame van een kat maar dat was niet het opmerkelijkste. Zij liep voor de races rond met t-shirt en korte broek en je kon zien dat de achterkant van haar benen helemaal verbrand waren. Later zag ik haar met de overal omlaag en had ze een sport hemd aan en toen zag ik haar nek en schouderbladen dat die ook helemaal verbrand waren. Het deed mij denken aan een artikel dat ik een paar jaar geleden heb gelezen over een meisje dat een zwaar ongeluk heeft met races, gered wordt door eencoureur en half verbrand. Wat blijkt, zij is dat meisje. Wow, dan moet je toch heel graag deze sport doen. Je moet dit filmpje maar eens bekijken, ook als je niets om racen geeft is dit zeer indrukwekkend: https://www.youtube.com/watch?v=ZvGlvkH2d-8

Dadelijk maar eens gaan ontbijten en dan doe ik rustig ik. Ik rij naar een van de meren en eens kijken of daar iets te zien of te beleven is. Ik kijk uit naar vanavond, dan komen de jongens van de Late Models het dorp in. Ik heb die vaker gezien maar de jongens die vanavond komen zijn de beste van het land. Noem het de Europa-league van Late Model racing. Zo komt de grote kampioen Scott Bloomquist rijden, die heb ik nog nooit gezien.