Geweldige dag gehad

Nadat ik gisterochtend was opgestaan heb ik ontbeten alhoewel niet samen met John, Anna en Patty. Of ze hadden dat al gedaan of waren dat nog half aan het doen. In ieder geval, er stond niet van hun op tafel maar John was wel nog een soort donut-achtig iets aan het eten.
Na dat ontbijt ben ik naar mijn kamer in de kelder gegaan (simpel gezegd hebben ze de woonkamer onder de grond en is het oppervlak daar net zo groot als boven, alleen leven ze onder). Daar heb ik het verhaal van gisteren getypr, foto’s overgezet en wat dingen uitgezocht voor de overnachting van vanavond, ook weer een AirBNB die in de plaats Knob Noster, Missouri ligt. De wedstrijd is vanavond in Sweet Springs, Missouri en ligt vlak langs de snelweg. Tijdens 1 van onze vorige trips met Mark en Peter zijn we er aan voorbij gereden zonder te weten dat er een baan lag.
Ik heb gekeken voor de maandag en dinsdag, dan ben ik in Aberdeen, South Dakota. Dit omdat maandag de nog enige dikke afstand op het schema staat die ik moet doen. Dan moet ik bijna 1.000 km afleggen. Voordeel is wel dat ik dan 2 dagen in dezelfde plaats ben. Vanwege die trip is er morgen geen verslag. De planning is dat ik om 6 uur ‘s morgens op pad ga en om 17:00 uur op de plaats bestemming ben (dat is inclusief tussenstops). De routeplanner geeft aan dat het ruim 9 uur rijden is, met tussenstops erbij ben je zo 2 uur verder. Kijk ik er tegen op? Nee, helemaal niet. Vreemd genoeg lijkt het wel of ik inmiddels gewend ben geraakt aan het reizen van langere afstanden. Een trip van 5-6 uur is eigenlijk al gewoon aan het worden, dus die extra uurtjes kunnen er ook nog wel bij.

Oh, ik had mij gisteren vergist in de kilometers. Ik kwam gisteravond van de race terug en had 2.000 mijl op de teller staan (3.200 km in 6 dagen), kleinigheidje, kan gebeuren.
Vanavond is de laatste race van de USAC Midgets en daarna heb ik een paar races voorafgaand aan Indiana Sprintweek. Door de verre trip van morgen te maken, kom ik daarna alleen maar steeds dichter bij Indiana waar komende vrijdag Indiana Sprintweek begint.

Ik ben gisteren naar de hoofdstad van de staat Nebraska gegaan, Lincoln, wat op 45 minuten rijden ligt. Hier ben ik naar the American museum of speed gegaan. Ik had alleen de pech dat bij aankomst deze nog maar 15 minuten open was. De meneer achter de toonbank vertelde mij dat ik nog snel naar binnen kon maar over een kwartier toch echt buiten moest zijn. Prima, ik heb snel rondgekeken en moet eigenlijk een keer terug. Wat daar te zien was, was geweldig en misschien tot op heden wel het mooiste race museum wat ik ooit heb gezien. Daarna ben ik naar de buren gegaan van Speedway. Die firma verkoopt race onderdelen over de hele wereld. Stel je de Macro voor maar dan vol met schappen met race onderdelen voor van alles en nog wat. Leuk om eens te zien.

Daarna ben ik de stad in gegaan en had zin in een ijsje. Bleek dat dit in een erg hip gedeelte in het centrum van de stad lag en heb mijn ogen uitgekeken. Alles zag er mooi uit en het ijs was heerlijk. De tijd vloog voorbij en al met al moest ik zo langzamerhand toch maar eens naar Fairbury gaan, wat ruim een uur rijden was. Een klein stukje snelweg en toe helemaal binnendoor. Kom ik voorbij een plaatsje met de naam Western en ik denk, maar eens kijken wat hier loos is, nou niks kan ik je vertellen. De tijd heeft er stil gestaan en als er 200 mensen wonen heb je het gehad. In een lokale buurtsuper heb ik wat ijs gekocht voor mijn koelbox want dat was inmiddels water en na wat vervallen woningen te hebben gezien ben ik verder gereden. Dit keer gingen de wedstrijden door en wat voor een wedstrijden het waren! Echt een super finale gezien.

Het was echt te gek waarbij het publiek helemaal uit zijn dak ging, kei leuk om mee te maken. Ik heb ruim een uur met een eigenaar van een team gesproken en heb weer wat meer inzicht gekregen in de gekke wereld van het racen hier, te veel om op te schrijven. Hij gaf mij een shirt omdat hij het toch wel te gek vond wat voor een trip ik aan het maken was. Het team is gevestigd in Tulsa, Oklohoma waar jaarlijkse de Chili Bowl wordt gehouden (heb ik beschreven in mijn eerste verslag, foto met dat grote beeld van die oliwerker). Mocht ik ooit daar naar toe gaan, dan was ik meer dan welkom.

Dadelijk de auto in en geen afscheid nemen van John, Anna en Patty. Waarom? Omdat ik gisteravond thuis kwam en zij mij vertelden dat ze vanmorgen vroeg weg gingen. Op de vraag “en ik dan” deden ze helemaal niet moeilijk en vertelden ze, geen probleem, gewoon de deur achter je dichttrekken. Men doet hier niets op slot als men weg gaat! Erg vreemd en iets wat ik niet gewend ben maar beiden stelden mij gerust dat zij dit altijd zo doen. Ze laten overdag de deur open en maken zich geen enkele zorgen over inbraak of iets. In feite komt een vriendin in de loop van de morgen langs om wat spullen op te halen en even te verblijven. Och ja, zo kan het dus ook.
Nou, dat was het weer en tot over een dag.