Tijd voor een motor?

Nadat ik gisterochtend alles op Waarbenjij heb gezet ben ik in de auto gestapt en op weg gegaan. Eerst nog even getankt en natuurlijk de geheugenkaart voor de camera gekocht. In dit verslag heb ik een paar kiekjes hiervan bijgevoegd. Onder andere van het holletje in de auto en de auto zelf. Verder heb ik ook nog een AirBNB geregeld voor vandaag en morgen omdat de komende wedstrijd op vrijdag en zaterdag plaats vind. Ook wel eens fijn, hoef ik niet een dagje te gaan reizen. Ik verblijf in Beatrice, Nebraska bij Philip. Hij en zijn vrouw hebben een baby van 1 jaar oud en een kat, ben benieuwd maar het lijken mij erg aardige mensen.

Onderweg heb ik Peter gebeld en hem gefeliciteerd met zijn verjaardag. Was leuk om hem en An even aan de lijn te hebben, zeker omdat Peter weet hoe het hier is.

Zoals in het vorige verslag gemeld ben ik nu terug gereden naar het zuidoosten en slaap ik in de stad Independence, Kansas (Super 8 hotel). Ik reed over de snelweg en op een gegeven moment kwam ik voorbij de plaats Assaria en die hadden een bord langs de snelweg hangen met de tekst “als je in Assaria woont, was je nu thuis geweest”. Ik moest er erg om lachen want dat is iets wat we in Beesel ook moeten hebben “als je in Beesel had gewoond was je nu thuis geweest”. Klopt als een bus

Ik schrijf trouwens de namen op de dorpen en steden waar ik slaap of een wedstrijd heb zodat jullie eventueel kunnen kijken met Google Maps en het gele mannetje waar ik ergens uithang.

Ongeveer een half uur voordat ik in Independence aan kwam heb ik iets gegeten aan de rand van het dorp Fredonia. Even een lekkere club sandwich gegeten en toen ik weer buiten kwam stonden een man en een vrouw te rusten die met de motor aan het reizen waren. Ik zie dat hier vaker van die mensen op de motor, zwart door de zon gebruind en over de verre wegen rijdend. Ik doe mijn petje af voor die mensen en was toch wel eens benieuwd naar hun verhaal. IK stapte op hun af en we maakte een praatje. Het waren Rick en Dee en kwamen uit de staat Tennessee en wonen in een stad ca. 1 uur boven Memphis. We raakten gezellig aan de praat en wat bleek, ze waren ook op een road trip. Zij waren naar de staat Wyoming gereden en hadden in 12 dagen tijd ruim 3500 mijl gereden (ca. 5.600 km). Het was voor hun de eerste keer dat ze naar de westkant van het land reisden en genoten van hun reis. Zij vermeden de snelweg en pakken alleen maar de binnendoor wegen om zo veel mogelijk mooie dingen van het landschap te zien. Ook zij hadden het warm met ruim 30 graden in de schaduw. Ik gaf hun een flesje koud water uit mijn koelbox wat enorm gewaardeerd werd. Natuurlijk waren ze nieuwsgierig wat ik hier deed en vonden het te gek. Wat echter leuker was, was het beroep van Rick. Hij is namelijk landmeter, ook toevallig. Hij zij letterlijk “met de gegevens die ik meet, ga jij aan de slag en als je weer klaar bent zet ik weer alles uit”. Klopt precies en we moesten er beiden hartelijk om lachen.

Op de motor was mooi maar ze deden niet meer dan ca. 500 km op een dag. Jammer genoeg voor Rick was 3 dagen geleden zijn windscherm stuk gegaan en moesten ze nu om de 50-70 mijl stoppen want het was anders niet uit te houden. Het gezicht vol in de wind en alle vliegen, warme wind etc. wat je in je gezicht krijgt.
Beiden hebben Europese voorouders (och ja, wie heeft dat hier niet want) uit Schotland/Ierland en Noorwegen. Ze willen over 2 jaar naar europa om naar het land van hun voorouders te gaan. Ze waren erg nieuwsgierig wat deze landen hun te bieden hebben.
Ze gaven beiden aan dat ze hun geld liever aan dit soort reisjes geven dan aan een nieuwe tv. Dat maakt dat ik denk ik al weet hoe bij hun de tuin er uit ziet, 2 pickup trucks aan de rand van de tuin met gras door het dak en 3 afgedankte grasmaaiers in een hoek. Desalniettemin waren het erg aardige mensen. Het ontmoeten van mensen was iets wat ook zij geweldig vinden en Rick vertelde: wij krijgen altijd slecht nieuws te horen op tv en radio wat maakt dat ik het vertrouwen in de mensen wat kwijt ben geraakt. Deze trip heeft er weer voor gezorgt dat dat vertrouwen toch weer positief is bijgesteld. Het ontmoeten van mensen zoals jij hoort daar bij, dank je wel.

Zij wilden graag dat ik met hen op de foto ging, prima zo gezegd en zo gedaan (mijn camera en telefoon lagen in de auto en nam niet de moeite om zelf ook een gezamenlijke foto te maken). We namen afscheid van elkaar en ieder ging weer zijn eigen weg.

Op een half uur rijden van het hotel ligt de baan can Caney Valley Raceway in de plaats Caney (logisch maar zo is het niet altijd). Bij de lokale delicatessenzaak (ahum) Eggbert’s (waarbij de 2 g’s in het logo als een kippenei waren ontworpen) heb ik een lekkere salade gegeten, klaar om naar de wedstrijd te gaan.
Het baantje waar ik terecht kwam was echt voor lokalo’s, oftewel de pruimtabak, op veel te jonge leeftijd een kind, kapotte pick-up truck, fluorescerend shirt dragend en enorm begaan met hun man of vriend die aan het racen is, zijnde families.

De grote jongens met de dure sprintcars komen hier maar zelden, vandaag was dat dus het geval. Dat er veel lokalo’s waren was wel te zien in de pits met aardig wat aarlo klasse achtige” auto’s aanwezig. Prachtig om te zien na een race hoe de emoties hoog oplopen om niets. Zo kwam er eentje met pech terug en de auto startte niet meer. Met 4 mannen er naar kijken en alle 4 een andere mening. Na de auto nog 5x te hebben gestart wist men niet wat er aan de hand was. Het idee van “drehe nog ein mal rum” was hier wel degelijk ter sprake.
Ik dacht dat het 410 sprintcars waren (hebben een dikkere motor maar het waren 360 (kleinere motor) die aanwezig waren. Een kleine 20, niet veel maar wel genoeg. Ik moet eerlijk zeggen dat ik geen verschil heb gezien of gehoord tussen een 410 of een 360, ze maken net zo veel herrie. Races waren perfect waarbij de finale super gaaf was met de top 3 dicht bij elkaar in de laatste paar ronden.
Vlak voordat de finale begon moest een jonge moeder die voor mij zat nog even de luier verschonen van haar dochter van denk ik nog geen of misschien 1 jaar oud. Het was toen 22:30 uur….. ik kijk nergens meer van op.

Zo, nu ga ik weer op pad en wil ik perse voorbij de plaats Belleville rijden en even stoppen. Hier ligt de baan Belleville Highbanks, maar er is geen race. Ik ga hier naar toe omdat op deze baan Bryan Clauson is gestorven, een begrip in onze racewereld en veel te vroeg (2016) heengegaan. Het betekent dat ik een omweg moet maken, maar dat hoort erbij.