Waar ben ik in hemelsnaam terecht gekomen?

Ik had heerlijk geslapen in mijn bedje bij Wanda en Tyler waarna het simpel (maar prima) ontbijt op het aanrecht klaar stond. Tyler was al werken en Wanda was voor haar werk (schooljuf) examens aan het nakijken. Een kopje thee, yoghurt en boterhammen en deze jongen is tevreden.

Ik ben er ook achter wat het is met de camera’s. Aan veel dingen heb ik gedacht maar ik wist niet dat de camera’s niet met de PC communiceren. Ik heb dit nu opgelost door aparte geheugenkaarten te kopen. Echter heb ik dat pas op het einde van de dag gedaan waardoor ik voor nu alleen racefotos heb. Vanaf morgen ook andere foto’s en ik ga nog kijken of degene die ik al heb gemaakt, nog op de PC te zetten zijn.

Vanuit Shawnee ben ik naar Oklahoma gereden en van daaruit recht omhoog naar het noorden. Het was rustig op de weg en wat mij wel opviel is dat in deze regio erg mooie vrachtauto’s rijden, mooier dan meer naar het oosten. Desondanks is het absoluut geen straf om te rijden en te reizen en ik geniet elke mijl/kilometer van het uitzicht, dingen die ik zie en muziek die ik luister. Het is alsof ik in mijn eigen wereld zit, heerlijk.
Ik dacht toen ik eergisteren op de eerste race was nog wel even aan Peter en Mark. Normaal lopen we de pits door en zien we elkaar wel weer ergens, dat is dit keer niet. Het was maar even want naargelang de avond vorderde heb ik met een aantal leuke mensen op de tribune gesproken en vloog de tijd voorbij.

Ik reed door de stad Wichita in Kansas en het verbaasde mij hoe veel en grote meelfabrieken daar waren. Snel geteld zeker 20 en ook nog niet eens van die kleintjes. Landbouwbelang in Maasbracht maar dan keer 5 zo groot was de kleinste. Apart, want ik had nog nooit op 1 locatie zo veel van deze fabrieken gezien. Het zal er wel het centrum van de mengvoeder distributie zijn. Foto van gemaakt maar die moet ik jullie schuldig blijven.

Hoe verder ik Kansas in reed des te mooier het landschap en de temperatuur bleef ook maar oplopen. Op een gegeven moment was het boven de 100 graden Fahrenheit (ca. 37 graden). Toen ik van de snelweg af moest leek het wel of ik naar het einde van de wereld reed. Hoe verder van de snelweg af, des te minder huisjes, gebouwen er te zien waren. Niet dat dat er al veel waren maar op een gegeven moment 1 lange rechte weg voor je met niets te zien dan glooiend landschap. In de verte doemt een dorpje van ca. 3.000 mensen op, Beloit en daar ging het gisteravond gebeuren. Ik rij het dorp binnen en het lijkt wel of de tijd heeft stilgestaan hier. Niet te geloven dat hier een hotel ligt, en wat blijkt, ook nog eens en vrij nieuwe. Geen AirBNB in de buurt die beschikbaar was.

De zon knettert hard aan de hemel maar gelukkig staat er een stevige wind. Maar ja, als dat een warme wind is heb je er nog niet zo veel aan maar toch. In de auto is het heerlijk maar zodra je uitstapt brand je vast aan het asfalt.

Nadat ik lokaal in een tentje wat heb gegeten ga ik naar de wedstrijd en ook hier verbaas ik mij over de locatie waar het circus neerstrijkt. Het lijkt wel alsof het ten opzichte van vorige keren dat ik in de USA ben geweest, steeds gekker wordt. Aan de rand van het dorp, dat letterlijk in the middle of nowhere ligt wordt geknetterd vanavond. Het halve dorp is uitgelopen en men maakt er een feest van. Het publiek is prima en de sfeer zit er goed in.

In de pits zie ik een bekende monteur die we de vorige keer hebben ontmoet van het team van Clauson-Marshall. Hij kijkt mij aan en zegt “ben jij die jongen uit Nederland die vorig jaar in onze shop/garage was (we hebben daar onze namen op de muur geschreven). Ik zeg dat klopt. Hij begrijpt niet dat ik weer ben gekomen maar was nog meer verbaasd dat hij mij kon herinneren. Leuk om even met hem gesproken te hebben.

De races zijn goed met een ruwe baan maar dat zorgt voor spektakel. Een aantal koprollen is het resultaat. Ik moet echt zeggen dat ik enorm onder de indruk ben van de USAC Midgets zoals deze auto’s officieel heten. Het lijken wel dinky toys en hoe de jongens er mee om gaan (en meisjes) is absurd goed en snel.
Een meisje van 16 rijd voor de 2e keer mee en ik verbaas mij over de ballen die ze heeft om tussen de gevestigde orde te rijden. Ze doet het niet verkeerd en rijd alle wedstrijden uit.

Vandaag ga ik naar Caney, ook in Kansas, terug naar het zuid-oosten. Maar eerst onderweg een geheugenkaartje kopen voor de kleine camera, hahaha