De afsluitende race

Nog voordat het alarm ging was ik gisterochtend wakker dus dat maakte dat ik minder vlot mijn dingen moest doen. Ik vertrok rond een uur of 8 en had een reisje van 6 uur voor de boeg. Het weer zag er niet al te vrolijk uit waar ik naartoe moest maar zo zij het. Ik zag wel aan de buienradar dat het de juiste kant, weg van de race van gisteravond ging.
Ik kon kiezen, recht omhoog 4 uur en dan naar het westen of eerst naar het westen en dan recht omhoog. Dat laatste heb ik gedaan want dan kwam ik door de stad St. Louis. Hier ben ik deze trip op mijn 2e dag toen ik naar Oklahoma reed al eens doorheen gereden maar had geen tijd om te stoppen, nu wel. IK ben gestopt bij de grote boog van St. Louis, hier bekend als the Arch. Het is een soort van Eiffeltoren maar dan van de stad St. Louis en je ziet hem al van ver als je de stad nadert. Ik weet dat je ook in de boog kunt komen en helemaal omhoog kan gaan maar zoveel tijd had ik nu ook weer niet.
Leuk om het ding eens van dichtbij te hebben gezien, paar foto’s gemaakt en weer verder gegaan. Het was bij tijd en wijlen slecht weer onderweg en op een gegeven moment was het nog maar 15 graden. Moet je net tanken en heb je slipper, korte broek en T-shirt aan, brrrrrrr, het was koud.
Al met al was ik om 14:30 uur in Burlington, Iowa en ben ik bij Appelbees gaan eten. Hier zat een man met een raceshirt samen met zijn vrouw en ik kreeg de tafel ernaast toegewezen. Ik met mijn raceshirt en hij ook, dus we raakten aan de praat. Het bleek een Australisch koppel te zijn (ik schat zo rond de 50 jaar) die elk jaar naar Amerika gaan om een aantal weken racen te gaan bekijken. De man was zelf coureur in Australië en we hebben een hele poos gebabbeld. Hij gaf mij nog zijn kaartje en mocht ik een keer naar Australië gaan was ik meer dan welkom, ze wonen 1,5 uur onder Sydney, mhhh, wie weet…..

Mijn laatste overnachting en mijn laatste AirBNB bij MaryAnn. Zij is een dame op leeftijd (ik denk zo rond de 65) en is hier opgegroeid, vervolgens 45 jaar in Chicago gewoon en sinds een jaar weer terug naar de plek waar ze is opgegroeid. Hier heeft ze haar oude vrienden en vriendinnen wonen. Ze woont in een typisch Amerikaans huisje in een normale woonwijk, niet duur, maar simpel. Ze is erg nieuwsgierig naar mij want ze heeft nog nooit iemand vanuit Nederland bij haar gehad logeren. Ik praat een half uurtje met haar maar moet dan echt weg naar de race. Daar staan winged 410 Sprintcars (ik weet het zegt jullie niets maar toch) op het programma. Die zie ik voor het eerst deze reis.
Wat leuk is, Tony Stewart die ik in Lawrenceburg heb gezien, is ook van de partij maar dan als coureur, toch wel gaaf om zo iemand beroemd te zien.
Op de race tref ik mijn Engelse vrienden en we brengen de avond samen op de tribune door. Naast mij zit een man en die zit de hele tijd naar mij/ons te kijken als ik met mijn Engelse vrienden praat. Ik krijg het idee dat hij het toch wel erg apart vind wat hij hoort, want hij hoort duidelijk dat wij geen Amerikanen zijn. In plaats van naar de race te kijken tuurt hij naar ons en ik voel zijn ogen in mijn rug. Hij staat te popelen om ons iets te vragen en dan eindelijk brandt hij los. Zijn vragen en opmerkingen doen ons vermoeden alsof we buitenaardse mensen zijn. Hij vraagt waar ik vandaan kom en als ik zeg the Netherlands (Nederland) blijft hij mij met dezelfde blik aankijken als toen hij de vraag stelde. Ik kijk hem aan en geef nogmaals antwoord maar krijg weinig reactie. Ik vraag hem of hij weet waar dat ligt, hij heeft geen idee en heeft er nog nooit van gehoord! Engeland heeft hij wel eens van gehoord en Frankrijk maar dan houd het op. Europa? waar ligt dat dan. Echt waar, we hebben met een wereldvreemde man te maken die niet verder is gekomen dan de staat (provincie) waarin hij woont. Hij is chauffeur en om een gesprek aan te knopen begint hij daar vanalles over te vertellen was mij niets interesseert, ik wil de wedstrijd zien! Ik knik wat en zeg ja en amen maar de man blijft ons enorm interessant vinden. Op een aantal vragen geven ik en Stephen (Engelse vriend) antwoord en knopen het gesprek aan. Zodra het over racen gaat is hij beter te volgen maar nog niet helemaal. Al met al een aardige maar vreemde kerel die naar Stephen en mijn idee nog nooit mensen van buiten Amerika heeft gezien of gesproken. Na de wedstrijd moesten we er enorm om lachen om deze wereldvreemde man. Niet te geloven dat deze bestaan.

Nog even tussendoor, ik wilde gisteravond bij de races op de heren WC mijn handen wassen maar de kranen deden het niet. Ik zag de herentoiletten met iets dat ik nog nooit heb gezien. In plaats van een deur zat er een bruin gordijn voor de pot! Zit je te schijten achter een gordijn, hahahaha.

De races waren prima en een leuke afsluiting van een mooie trip. De teller van de auto staat nu op ca. 5.400 mijl en vandaag rij ik naar het vliegveld en dan komen er nog eens zeker 260 bij. Kom ik uit op ca. 5.700 mijl, dat is ongeveer 8.550 km in 22 dagen tijd. Is dat veel, ja dat is veel en van de reisjes naar de States die ik tot nog toe heb gedaan het meeste. Vond ik dat erg of vervelend? Nee, helemaal niet, het was geweldig om te doen. Als zelfs de Amerikanen zeggen dat het een flinke reis is geweest, doe je het volgens mij goed.

Het was fantastisch om op deze manier te reizen en heb mij geen moment verveeld of alleen gevoeld. Ik heb veel mensen gesproken, gezien en ontmoet en dat was onderdeel van de reis. Ik had 19 wedstrijden gepland en dat zijn er uiteindelijk 17 geworden (2 zijn door regen niet doorgegaan). Ik ben in 10 staten geweest waarbij ik in 7 van die staten races heb gezien.
Illinois, Missouri, Oklahoma, Kansas, Nebraska, South Dakota, Minnesota, Iowa, Indiana, Kentucky. De ervaring met AirBNB is super en mocht ik nog eens op vakantie gaan of een weekendje ook, ook in Europa, dan denk ik dat ik het op de AirBNB manier doen. Alle bedden waar ik in heb geslapen waren beter dan in de hotels, het was er netjes, opgeruimd, rook lekker, het was gewoon goed.
De tijd is niet voorbij gevlogen maar heeft ook niet lang geduurd. Voor mijn gevoel ben ik 6 weken hier maar dat zal te maken hebben met hetgeen ik allemaal gezien heb.

Rond een uur of 10 vertrek ik hier en rij ik naar de grootste truckstop van de wereld, daar ben ik in 2012 al eens geweest. Omdat ik met een klein omweggetje in de buurt ben, waarom niet. Ik hoop dat het museum wat er bij is, open is want dat is iets wat ik de vorige keer niet wist. Van daaruit ga ik naar het vliegveld waar ik om 20:50 uur de vlucht naar London heb. Daar stap ik over en als alles goed is land ik dinsdag omstreek 15:40 uur in Düsseldorf en ben ik rond 18:00 uur thuis. Ook weer fijn om naar huis te gaan.